KAHRAMANMARAŞ’ta meydana gelen depremde yıkılan Ebrar Sitesi’nde Hacı Mehmet (32) ve Hatice Çomruk (27) ile 2 çocuğu hayatını kaybederken, 20 günlük bebekleri sağ olarak çıkarıldı. Enkazın önünde oğlu, gelini ve 2 torununun hatıralarının çıkarılmasını bekleyen Nuriye Çomruk (66), “Enkazları elleriyle karıştırıp 20 günümü çıkardılar. -yaşlı torun.Oğlum,gelinim ve 2 torunumu kaybettim.Buraya hatıra bulmaya geldim ama bir şey bulamadım.Nasılsa bekleyeceğim.” .
Pazarcık’ta 6 Şubat günü saat 04.17 sıralarında meydana gelen 7.7 büyüklüğündeki depremi taşıyan Mehmet Çomruk ve eşi Hatice Çomruk (27) ile çocukları İhsan Mert (6), Yakup (3) ve 20 günlük Mehmet Alper Çomruk. Kahramanmaraş’ın Onikisubat ilçesine bağlı Şazibey ilçesine nakledildi. İlçeye bağlı Ebrar Sitesi’nde yıkılan 7 katlı binanın enkazı altında kaldı. Çomruk çifti ile çocukları İhsan Mert ve Yakup Çomruk hayatını kaybederken, bebekleri Mehmet Alper sağ olarak kurtarıldı. Sağlık durumu iyi olan bebeğe Mehmet Çomruk’un ailesi bakıyor.
Oğlu, gelini ve 2 torununu kaybeden Nuriye Çomruk, yıkılan binanın önünde oğlunun anılarını bekliyor. Nuriye Çomruk, “Deprem olunca köyden buraya geldik. Enkazın önünde iki araba vardı. Araçlar yüzünden kuzumuzu göremedik. Enkazın içini kazarken gelinimin elini görmüşler. .Başka bir gelin çocuğun battaniyesini görmüş.20 günlük torunumu enkazı elleriyle karıştırarak çıkartmışlar.Gelinin üzerine dolap düştü.Elektriği çektik.Enkazdan aracı çıkardılar. Araçta oğlumu iki çocuğunun üzerinde bulduk. Nasıl dayanayım dayanamıyorum” dedi. Kaybettim. Biri 3 yaşındaydı, obur 6 yaşındaydı. Ciğerim yanıyor. Ciğerimden ciğer, kuzumdan kuzu. Nasıl yanmayayım? Hatıralarını bekliyoruz. Kırmızı ve sarı bir ceketi vardı. Kamyonunun 2 anahtarı ve evinde 50 altın vardı. Kiralık evde oturuyordu. dayanamıyorum oğlum O çok kötü. Bize 20 günlük bir bebekleri kaldı. Bu gece onunla konuşuyorum. Çok dağınık. yandım Torunlarım oğlumun kollarında öldü. Onlara sarılmaya çalışırken üzerine moloz düştü. Gelinim de farklı bir odada öldü. Buraya bir hatıra bulmaya geldim ama hiçbir şey bulamadım. beklemeye devam ediyorum. Tekrar bekleyeceğim.”
“Gece uyuyordum. Evim müstakildi. Deprem olunca camlar açıldı kapılar birbirine çarptı. Hemen çocuklarıma koştum. Çocuklarımın kapısının arkasına bir şey düştü. Kapıyı açmaya çalıştık. Çocuklar ve aşağı indim.Kendimi kurtardıktan sonra tekrar eve girip abimi telefonla aradım.Sarsıldık.Kardeşimi ve eşini her zaman aramama rağmen ulaşamadım.’Acaba o mu? canlı?’ Bekledim telefona cevap vermiyordu.Komşulardan biri abimin evinin nerede olduğunu söyledi ve ‘yıkılmış’ dedi.O an içime bir ateş düştü.Buraya geldiğimde gördüm ki kardeşimin binası yıkıldı.Enkaz altında kardeşimi ararken bebeğin battaniyesini bulduk.Sonra beşiğini gördük.Hep beraberiz.20 günlük bebeği yeri kazarak kurtardık. Bebek şimdi yaşıyor. Ağabeyim, eşi ve 2 yeğenimizi kaybettik. Çok acı verici. Psikolojimiz bozuk, çok kötüyüz. Hatıralarını bekliyoruz. Battaniyelerini, yorganlarını ve çarşaflarını bulduk. Kendimizi onlarla teselli ediyoruz.”
